Torres del Paine

Ostatnie cztery dni miały być kulminacją naszej podróży. Wiele sobie obiecywaliśmy po PN Torres del Paine. Jest wpisany na listę Światowego Dziedzictwa. Zdjecia zlotych we wschodzacym sloncu skalnych wiez widzial chyba kazdy.
Nie zawiedliśmy się. Mieliśmy też szczęście do pogody. Pada tu zazwyczaj przez cały rok. Wieje natomiast w lecie. Rzeczywiście momentami urywało nam głowy. Deszcz, jeżeli, to był przelotny, słońce często przebijało się przez chmury.



Z Puerto Natales wyjechaliśmy w piątek rano. Wpół do ósmej ruszają jednocześnie autobusy kilku linii. Po półtorej godziny wszyscy wysiadamy przy wjeździe do Parku, gdzie po odstaniu dłuższej chwili w kolejce kupujemy bilety, wypełniamy kwestionariusze dotyczące planów naszych wędrówek i zobowiazaujemy się do przestrzegania zasad bezpieczeństwa. Po groźnych pożarach w ostatnich latach właśnie na zagrożenie ogniem zwracają szczególną uwagę.

Pogoda jest piękna. Niektóre zdjęcia uchwycone po drodze z autobusu pokazują góry w lepszej perspektywie niż te wykonane później z bliska i okupione potem.

Autobus dowiózł nas do Administración, ostatniego przystanku. Piękne miejsce nad Jeziorem Pehoe. Chwila na kanapki i owoce oczekiwaniu na hotelowego busa.

Hotel Grey nad jeziorem o tej samej nazwie jest jednym z najpiękniej położonych, jakie znam. Dość kameralny jak na Torres del Paine, trochę na uboczu, niełatwo tu dotrzeć. Miałem dużo szczęścia, że udało mi się zarezerwować miejsce.
Wielkie panoramiczne okna hotelu wychodzą na Lago Grey, które zamyka lodowiec.

Ciemno robi się tu naprawdę późno. Zasypialiśmy mając przed oczami niezapomniany krajobraz.